Bu akşamki Bahçeşehir Koleji–Partizan maçı aslında ülke basketbolunun özeti gibiydi.

Partizan’a bakınca bütçesi ne olursa olsun, kadrosu ne kadar değişirse değişsin, değişmeyen tek şeyin basketbolun doğruları olduğunu net bir şekilde görüyorsunuz.

Bu akşamki Bahçeşehir maçı da aslında bir nevi ders niteliğindeydi. Kağıt üzerinde temsilcimizin bir eksiği yok rakibine göre, hatta fazlası olduğu söylenebilir. Ama bir taraf kritik dakikalarda önce Erick Green bir şeyler yapabiliyorsa yapsın kafasıyla, diğer taraf ise top herkesin eline bir değsin, boş şutu bulan çekinmeden atsın diyerek hücum etti.

Partizan’ı izlerken belli bir sistemi, düzeni ve bunun üzerine yapılmış çalışmaları anlayabiliyorsunuz. 20 yaşındaki genci de, 30 yaşındaki veteranı da böyle bir düzen içinde oyununa bir şeyler katabiliyor. Bu sadece günün olayı değil, yıllardır böyle. Bu da zaten günün yazısı değil, yılların anlatımı.

Beşiktaş’a bütün gençleri toplayıp ‘hadi fırsat size, gelişin’ diyoruz ya, o gençlerin Partizan tarzı bir yapıda nasıl gelişeceklerini aslında hepimiz çok iyi biliyoruz ama dillendirmeye gelince yediremiyoruz. Gençlere sürenin yanında, o süreyi verimli kullanabilecekleri bir sistem ve kendilerini bir üst seviyeye taşıyacak bir düzen de yaratmanız lazım.

Partizan maç kazanır, kaybeder çok önemli değil. Hepimiz sezon sonunda en azından 1-2 oyuncunun vitrine çıkacağını ve önümüzdeki yaz oyununa seviye atlatarak bir üst noktaya gideceğini biliyoruz.

Ülkemizde Bandırma bunu yapıyordu diyecek olanlara da bir notum olacak. Ama öyle ama böyle orası kapandı, Partizan tarzı takımlar hala ayakta. Bu nokta da bir öz eleştiri yapma zamanıdır. Bazı şeyleri sürdürebildiğiniz takdirde ekol oluyorsunuz. Aksi halde mazide hoş bir hatıra olarak kalıyorsunuz.

Bu işler, bu ülkeye çok büyük hizmetleri olan Bogdan Tanjevic’e her yıl düzenli olarak saldırmak ve karalamakla olsaydı, en az 3 Luka Doncic’imiz olurdu.

Kemal Erdem
kemalerdem83@gmail.com